Redfield James Dwunaste wtajemniczenie Godzina decyzji
Noel Alyson NieĹmiertelni 02 BĹÄkitna godzina
Cabot Meg PamiÄtnik KsiÄĹźniczki 08 KsiÄĹźniczka w rozpaczy
Anthony, Piers Cluster 5 Viscous Circle
Philip K.Dick Ubik
Cartland Barbara Zagrośźone dziedzictwo
L Frank Baum Oz 06 The Emerald City of Oz
Adams Douglas 02 Restauracja na kośÂcu wszechśÂwiata
J.R.R.Tolkien Hobbit, czyli tam i z powrotem
Historia literatury rosyjskiej cz. 3
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
machając mu przed oczami usmarowaną krwią pięścią - jeśli natychmiast nie powiesz
nam, jak stąd wyjść.
Jak Paul odpowiedziałby na tę interesującą grozbę, nie dowiedziałam się
nigdy. A to dlatego, \e usłyszałam mile znajomy głos, wołający mnie po imieniu.
Odwróciłam się. W moją stronę przez mgłę biegł Jack.
Przewiązany w pasie sznurem.
- Suze - zawołał. - Chodz szybko! Ta zła pani duch, przed którą mnie
ostrzegałaś, przecięła twój sznur, a teraz oboje z tym drugim duchem znęcają się nad
ojcem Dominikiem! - Przystanął, popatrzył na Jesse'a, który nadal trzymał
zakrwawionego Paula i powiedział zaintrygowany:
- Paul? Co ty tutaj robisz?
Minęła chwila. Jedno uderzenie serca - jeśli miałabym serce, ale, oczywiście,
nie miałam. Nikt się nie poruszył. Wszyscy wstrzymali oddech. Nikt nawet nie
mrugnął.
W końcu Paul odezwał się, patrząc na Jesse'a:
- Po\ałujesz tego. Rozumiesz? Postaram się, \ebyś po\ałował.
Jesse tylko się zaśmiał, bez śladu rozbawienia, mówiąc:
- Proszę bardzo.
Odrzucił Paula na bok, jak zu\ytą chusteczkę, podszedł do mnie i ujmując
mnie za nadgarstek, pociągnął w stronę Jacka.
- Zabierz nas do nich - zwrócił się do chłopca.
A Jack, wsunąwszy dłoń w moją rękę, zastosował się do tej prośby, nie
oglądając się na brata. Ani razu.
Co wyjaśniło mi niemal wszystko, z wyjątkiem tego, co naprawdę chciałam
wiedzieć:
A mianowicie kim - czy te\, mo\e stosowniej, czym - jest Paul Slater?
Nie miałam jednak czasu na rozwikłanie tej zagadki. Według zegarka ojca
Dominika została mi zaledwie minuta na powrót do ciała, w przeciwnym razie mogło
się okazać, \e ju\ \adnego nie mam... co postawiłoby mój udział w jesiennych
zajęciach klasy jedenastej pod znakiem zapytania.
Otwór na szczęście nie znajdował się daleko od miejsca, w którym staliśmy.
Kiedy pochyliłam się nad nim, nigdzie nie mogłam dostrzec ojca Dominika.
Słyszałam odgłosy walki - brzęk tłuczonego szkła, odgłos spadających na podłogę
cię\kich przedmiotów, trzask drewna.
Widziałam równie\ swoje ciało rozciągnięte na dole, jakbym spała, i to tak
głęboko, \e cały ten zgiełk nie robił na mnie wra\enia. Ani drgnęłam.
Droga w dół wydawała mi się teraz du\o dłu\sza ni\ do góry.
Odwróciłam się do Jacka.
- Idz pierwszy - powiedziałam. - Opuścimy cię na linie...
Obaj z Jesse'em krzyknęli jednocześnie:
- Nie!
A potem poczułam, \e spadam. Naprawdę. Ni\ej i ni\ej, i chocia\ nie
widziałam za wiele, zauwa\yłam jednak, na czym wyląduję i, wierzcie mi, nie
cieszyła mnie myśl, \e rozbiję sobie...
Tak się jednak nie stało. Zupełnie jak w snach, w których się spada, w
momencie upadku otworzyłam oczy i zobaczyłam twarze Jesse'a i Jacka nad
krawędzią otworu, który ojciec Dominik wyczarował swoją recytacją.
Znowu byłam w swoim ciele. W jednym kawałku. Przekonałam się o tym,
sięgając w dół, \eby sprawdzić, czy nadal mam nogi. Miałam. Wszystko działało.
Nawet guz na czole znowu zaczął mnie boleć.
A kiedy w sekundę pózniej figura Marii Dziewicy - tej, o której Adam mówił,
\e płacze krwawymi łzami - spadła mi na brzuch, có\, to tak\e mocno zabolało.
- Tam jest - wrzasnęła Maria de Silva. - Bierz ją!
Słowo daję, mam dość ludzi, zwłaszcza martwych ludzi, którzy usiłują mnie
zabić. Paul ma rację: lubię dobre uczynki. Nic nie robię, tylko staram się pomóc
ludziom i co dostaję w zamian? Statuetką Marii Dziewicy w okolice pępka. To nie
jest w porządku.
Chcąc okazać, jak bardzo nie w porządku, podniosłam rzezbę, wstałam i
złapałam Marię za tył sukni. Przypominając sobie zapewne nasze ostatnie spotkanie,
usiłowała uciec. Za pózno.
- Wiesz, Mario - odezwałam się tonem towarzyskiej pogawędki, potrząsając
nią za falbany, tak jak rybak potrząsa wielkim pstrągiem - takie dziewczyny jak ty
działają mi na nerwy. Nie chodzi tylko o to, \e wysługujesz się facetami, \eby odwa-
lali za ciebie brudną robotę. Wkurza mnie to, \e ci się wydaje, \e jesteś lepsza, bo
pochodzisz z rodu de Silva. Poniewa\ to jest Ameryka. - Złapałam garść jej lśniących,
czarnych loków. - A w Ameryce wszyscy jesteśmy równi, bez względu na to, czy
nazywamy się de Silva, czy Simon.
- Tak? - krzyknęła Maria, rzucając się na mnie z no\em. Najwyrazniej zdołała
go odzyskać. - Có\, chcesz wiedzieć, co mnie denerwuje w tobie? Myślisz, \e tylko
dlatego, \e jesteś mediatorką, jesteś lepsza ode mnie.
No, w tym momencie szlag mnie trafił.
- Nie, to nieprawda - wycedziłam, uchylając się przed ciosem no\a. - Nie
uwa\am, \e jestem lepsza od ciebie, poniewa\ jestem mediatorką, Mario. Myślę, \e
jestem lepsza, bo w \yciu nie zgodzę się poślubić kogoś, kogo nie kocham.
W mgnieniu oka unieruchomiłam jej rękę na plecach. Nó\ upadł z brzękiem
na podłogę.
- A nawet gdyby tak było, nie kazałabym nikogo mordować po to, \eby móc
wyjść za kogoś innego. Poniewa\... - Mocno trzymając ją za włosy drugą ręką,
pchałam ją w stronę barierki przy ołtarzu - ...wierzę, \e podstawą udanego związku
jest komunikacja. Gdybyś więcej rozmawiała z Jesse'em, do tego, co się teraz dzieje,
w ogóle by nie doszło. Chodzi o to, \e to jest twój prawdziwy problem, Mario. Ktoś
musi mówić. A ktoś inny musi słuchać. Widząc, co chcę zrobić, Maria wrzasnęła:
- Diego!
Za pózno. Zdą\yłam ju\ grzmotnąć jej buziunią o poręcz przy ołtarzu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
