McMahon Barbara Romans z szejkiem 07 Spotkanie na pustyni
Krzysztonâ_Barbara_ _Kapitan_Derko_ _Czlowiek_w_czarnym_kapeluszu
01. Bretton Barbara Blaski i cienie Hollywood Tylko ty
Dunlop Barbara GorÄ cy Romans 959 Gra pozorĂłw
Barbara RybaĹtowska Bez poĹźegnania 02 SzkoĹa pod baobabem
Chmielewska, Joanna Skradziona kolekcja
LA Banks Huntress 10 The Darkness
Jacques Philippe Szukaj pokoju i
Korecka Halina Gniazdo
Howard Robert E. Conan i Skarb Tranicosa
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
powoli ruszył w kierunku swoich apartamentów.
Alwina leżała w ciemności nie mogąc zasnąć. Tak wiele
się wydarzyło w ciągu ostatniego dnia. Wydawało jej się, że
do powrotu księcia była pogrążona we śnie. Wraz z jego
powrotem wszystko nabrało życia i znaczenia. Ona sama także
jakby na nowo obudziła się do życia.
- On wrócił, wrócił - mówiła do siebie. - Boże, spraw,
żeby pozostał tu jak najdłużej!
Chciała go zapytać, co robił w Londynie, lecz brakowało
jej odwagi. Kiedy wieczorem mówił, że chce się wcześniej
położyć, pomyślała, że zapewne spędził czas w towarzystwie
jakiejś pięknej kobiety, która go oczarowała i przyciągnęła do
siebie w jakiś nie znany jej zupełnie sposób. Była ciekawa, o
czym ze sobą rozmawiali i czy książę prawił jej komplementy.
Może nawet przy pożegnaniu wziął ją w ramiona i pocałował.
Alwina nie miała pojęcia, co to właściwie znaczy. Była
jednak przekonana, że pocałunek księcia jest na pewno
wspaniałym przeżyciem.
Może to coś podobnego do muśnięcia słonecznych
promieni - mówiła do siebie - a może jakieś inne radosne
rozpierające piersi uczucie".
Pocałowała księcia w rękę, ponieważ nie potrafiła
słowami wyrazić mu swojej wdzięczności za wszystko, co dla
niej uczynił od czasu swojego powrotu do domu. Była mu też
wdzięczna za radość, z jaką służący znów poruszali się po
domu, za spokój i nadzieję w oczach rencistów, za
zadowolenie farmerów mogących przystąpić do odnawiania
zabudowań gospodarczych oraz kupna bydła.
- Jak to możliwe, że jeden mężczyzna niczym Bóg
odmienił wszystko w ciągu jednego dnia? - zapytywała samą
siebie.
Alwinie zdawało się, że książę promieniuje jakimś
niewidzialnym światłem i czego tylko dotknie, wszystko
rozkwita.
- On jest wspaniały, naprawdę wspaniały! - szeptała.
Nagle poczuła, jakby do jej myśli i do pokoju wślizgnął
się podstępny wąż i usłyszała przekleństwa, jakimi Jason
obrzucał księcia. Zadrżała przypominając sobie wściekły
wyraz oczu i nienawiść, z jaką o nim mówił. Od tamtej pory
bała się wejść do biblioteki, pamiętając ponurą atmosferę, w
jakiej odbyła się ich rozmowa.
- On zrobi księciu coś złego przy pierwszej okazji -
powiedziała do siebie w przekonaniu, że Jason pragnie jego
śmierci, by zostać szóstym księciem Harlington.
Ta myśl wprawiła ją w przerażenie. Była pewna, że gdyby
Jason został księciem, nie byłoby mowy o jakichkolwiek
ulepszeniach w majątku. Rozrzucałby tylko pieniądze w
Londynie na hulanki i zabawy lub spędzałby czas na zamku w
podejrzanym towarzystwie.
To się nigdy stać nie może!" - pomyślała i zaczęła się
modlić.
- Boże, miej księcia w swojej opiece! - prosiła. - Nie
pozwól, aby kuzyn Jason zrobił mu coś złego!
W czasie modlitwy przyszła jej do głowy myśl, która
sprawiła, że aż zdrętwiała ze zgrozy i przerażenia. Kiedy rano
spotkała w domu Jasona, szedł on właśnie od strony
książęcych apartamentów. Zastanawiała się wówczas, czemu
dyżurujący w holu lokaje nie powiedzieli jej, że w domu jest
ktoś obcy. Nagle pojęła, że nie zrobili tego, ponieważ w ogóle
nie mieli pojęcia o jego obecności.
Ponieważ Jason tak często przebywał tu w dzieciństwie i
w czasach młodości, znał zamek równie dobrze jak jej brat
Ryszard. Wiedział, że do zamku można wejść nie tylko przez
drzwi frontowe. Alwina przypomniała sobie teraz, jak Ryszard
razem z kuzynem Iwarem wspinali się często na szczyt starej
wieży, aby popisać się swoją zręcznością.
Była to średniowieczna wieża z topornie obciosanych
kamieni, po których można się było bez większego trudu
wspiąć na górę. Kiedy była jeszcze bardzo małą dziewczynką,
jej brat i Jason ścigali się, kto pierwszy wejdzie na
wierzchołek wieży. Niczym echo z dawnych czasów usłyszała
głos Ryszarda, gdy wołał:
- Wygrałem! Przegrałeś, Jasonie! Jesteś mi winien
torebkę słodyczy!
W taki właśnie sposób Jason musiał dostać się do zamku
- pomyślała. - Tylko jaki miał w tym cel? Oto jest pytanie".
Jednak natychmiast po zadaniu tego pytania znalazła
odpowiedz i przerażona wyskoczyła z łóżka.
ROZDZIAA 7
Idąc po omacku, bo nie było czasu, żeby zapalić świecę,
Alwina wybiegła z sypialni i skierowała się w stronę
apartamentów książęcych znajdujących się w innym skrzydle
zamku. Odległość była spora, lecz popędzana strachem biegła
bardzo szybko. Dopiero kiedy znalazła się przy drzwiach,
zatrzymała się zdyszana. Potem nacisnęła klamkę i weszła do
niewielkiego holu, za którym znajdowały się apartamenty
zajmowane przez księcia.
Tylko jedna świeca paliła się w holu, lecz wystarczyło
światła, żeby odnalezć drzwi sypialni księcia. Otworzyła je, a
kiedy weszła do środka nie pukając, przekonała się, że zasłony
w pokoju są odsłonięte, a księżycowy blask przenika do
wnętrza. Spojrzała w stronę łoża, lecz zwieszające się nad nim
zasłony stwarzały wrażenie, jakby w nim nikogo nie było.
Myśl, że książę już leży nieżywy, sprawiła, że poczuła w [ Pobierz całość w formacie PDF ]
