Cartland Barbara NajpiÄkniejsze miĹoĹci 61 Zakochany hrabia
Jerzy KrzysztośÂ ''ObśÂćÂd''(1)
Boca Bernardino Del Calligaris UcześÂ czarownika
477. Taylor Jennifer Iskra szczćÂśÂcia
Edgar R Burroughs Tarzan i klejnoty
Fraser Anne Lekarz z PowośÂania
ciekawe malowanie(1)
Check Your Vocabulary for Academic English
Graham Masterton Krew Manitou
Lewis Jennifer PrzyjćÂcie w Singapurze
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Nie jestem lekomanem i nie życzę sobie, żeby tak myśleli - ciągnął. -
Nawet jeśli tu nie zostanę... -Spojrzał na lustro. - Gdzie? Nie widzę.
35
RS
- A ja widzę - rzekła. Jack był wielkomiejskim blefiarzem. Założyłaby
się o tygodniówkę, że zależy mu na przyjazni tych ludzi. - Proszę wziąć
tabletkę, żeby pan mógł jakoś kuśtykać, jak pan już stąd wyjdzie.
- Wcisnęła mu papierowy kubek z wodą i rozejrzała się. - Muszę pana
pochwalić.
Jack siadł na chromowanym krześle, które Willie Pearl zaniosła tam
wcześniej.
- A co pani myślała? %7łe nie potrafię wyszorować łazienki? Na studiach
pucowałem toalety, żeby się utrzymać, i nie tylko - dodał. - Byłem dozorcą
przez cztery lata.
Lacy wachlowała się dłonią.
- Umywalka... - Umywalka była umyta do połowy, z jednej strony
lśniąco biała, z drugiej po prostu brązowa. - Dokończę to mycie.
- Ilu ich tam jest? - spytał, zamknął oczy i oparł głowę o ścianę.
- Około dwudziestu, i pewnie jeszcze kilkoro ma wpaść - odparła. -
Zostało mnóstwo jedzenia, chyba zamierzają pracować do wieczora. -
Instynktownie odgarnęła mu z czoła mokry kosmyk. - Jak się pan czuje? -
spytała. - Tylko szczerze.
Kiedy go dotknęła, natychmiast otworzył oczy. Jego twarz pozostała
kamienna, zniknęła jednak gdzieś protekcjonalna mina.
- Poczuję się lepiej, jak skończę tę robotę - powiedział. Jego twarz
rozjaśnił powolny, zarazliwy uśmiech.
- Ja to zrobię - upierała się. Przez tę ciasnotę czuła jego ciepło. - Pan
niech idzie się położyć. Ktoś przytargał w międzyczasie łóżko.
- I po co im lekarz, który ledwo chodzi, śpi na środku pokoju, chrapie i
ślini się przez sen?
36
RS
Lacy wyrwała mu szczotkę, wydusiła z butelki odrobinę cytrynowej
pasty. Rozpaczliwie potrzebowała jakiegoś zajęcia, żeby nie rozpuścić się w
tym ukropie.
- Jeszcze trochę i będzie jak nowa - powiedziała jakimś dziwnym
głosem.
Jestem zbyt zmęczony, myślał Jack. Potem przypomniał sobie regułę:
Nie romansować w pracy. Wykluczało to lekarki, pielęgniarki, terapeutki, a
także pacjentki. Bo jeśli taki romans zle się kończy, przekreśla to także
zawodowe relacje. Lacy była mu potrzebna w pracy i to, co mu chodziło po
głowie, powinien posłać do diabła.
- Nie zamierza pani wrócić tam i porządzić? - spytał, odbierając jej
szczotkę.
Lacy chrząknęła i wolno odwróciła się do niego.
- Willie Pearl tam rządzi. - Odsunęła się od Jacka, który tylko się z
tego ucieszył. - I to tak, że wszystko chodzi jak w zegarku. - Cofnęła się
jeszcze, była teraz przyklejona do drzwi. - Ale może powinnam jednak
zobaczyć, co się dzieje...
Jack przesunął się znowu ku umywalce, uważając, żeby nawet nie
musnąć Lacy.
- Mogłaby pani pobiec do mojego dżipa i przynieść mi jakieś czyste
ubranie z torby? W końcu będę musiał stąd wyjść, chciałbym wyglądać
trochę lepiej niż w tej chwili.
- Pewnie - odparła Lacy szczęśliwa, że ma wymówkę, i wybiegła.
Jack zamknął drzwi na klucz, przepełniony chęcią, by walić głową w
mur. Wszystkie jego związki były wygodne i krótkie. Faktem jest, że nie
37
RS
spotkał dotąd kobiety, z którą chciałby być dłużej. Spodziewał się więc
tylko kilku miłych chwil, i tyle też otrzymywał.
Potem przyszło mu wspinać się po drabinie kariery. Miał szczęście
znalezć się we właściwym miejscu i czasie. Szaleństwa i rozrywki były
zabronione. Odniósł sukces. I kropka, koniec historii.
No niezupełnie, bo Lacy całkiem nieświadomie była zdolna zmienić
jego poglądy.
38
RS
ROZDZIAA CZWARTY
W końcu Jack wychynął z lśniącej czystością łazienki, sam też lśniąco
czysty, w niebieskich dżinsach i białej koszulce. Po domu wciąż kręcili się
obcy. Do dwudziestki, o której wspomniała Lacy, doszło ich jeszcze
dziesięcioro.
- Zje pan coś, doktorze?! - zawołała Willie Pearl z odległego kąta. W
jednej ręce ściskała szczotkę, w drugiej udko kurczaka. - Mamy tyle żarcia,
że całe miasto się wyżywi.
Jack objął wzrokiem blat, który dopiero co służył do badania
Bobby'ego. Teraz był to zastawiony suto stół. Spojrzał na podłogę i na
ściany. Wszystko było czyściusieńkie, gotowe do malowania. W
pomieszczeniu, które przeznaczono na poczekalnię, stało już kilka
rozmaitych krzeseł, na podłodze leżał pleciony dywanik, a w oknach wisiały
zasłonki. W rogu zaś zagniezdziło się stare biurko, pewnie dla Willie Pearl,
bo stała już na nim jej mosiężna tabliczka z nazwiskiem.
Odmawiając jedzenia, Jack przecisnął się przez tłum do gabinetu,
licząc na to, że znajdzie tam spokój. Znalazł Lacy, siedziała na starej [ Pobierz całość w formacie PDF ]
