Arthur C Clarke & Stephen Baxter [Time Odyssey 02] Sunstorm (v4.0) (pdf)
MiloĹĄ JesenskĂ˝ & Robert LeĹniakiewicz Tajemnica ksiÄĹźycowej jaskini
Carey Mary Virginia Tajemnica Ĺmiertelnej PuĹapki
Harris Charlaine Harper 4 Grobowa tajemnica
McMaster Bujold, Lois MV7, Cetaganda
Graham Masterton Tengu
L. J. Smith śÂwiat Nocy 02 . . . , AniośÂ CiemnośÂci, . . [caśÂa]
COBIT wytyczne zarzć dzania
Hall Steffie Przygoda z milionerem
Emily Ryan Davis All the Women in Pearl (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
skandal. Godfrey był lekkomyślny. Aatwo ulegał wpływom
otoczenia. Niewątpliwie dostał się w złe towarzystwo, które
zrujnowało mu życie. Jeżeli tak, to sprawa była przykra, ale
nawet i wtedy - myślałem - powinienem go odszukać i
zobaczyć, czy nie mogę mu jakoś pomóc. Medytowałem nad
tym, gdy uniósłszy nagle wzrok, ujrzałem Godfreya Emswortha
przed sobą.
Dodd zamilkł jakby pod wpływem silnego wzruszenia.
Niech pan mówi dalej - powiedziałem. - Ta historia
wygląda niezwykle ciekawie.
A więc stał za oknem, panie Holmes. Przycisnął
twarz do szyby. Powiedziałem już panu, że odsunąłem kotary,
by wyjrzeć na dwór. Zostawiłem je rozsunięte. Godfrey stał w
tym otworze niby w ramie. Okno sięgało aż do posadzki,
widziałem więc całą postać, lecz moją uwagę przykuła twarz.
Godfrey był śmiertelnie blady... pierwszy raz w życiu
widziałem kogoś równie bladego. Duch chyba tak wygląda, nie
lepiej - przyszło rni na myśl, ale nasze spojrzenia skrzyżowały
się i zrozumiałem, że mam przed sobą żywego człowieka. A
kiedy zobaczył, że patrzę na niego, odskoczył i znikł w
ciemnościach.
W jego wyglądzie, panie Holmes, było coś
wstrząsającego. Nie chodzi tylko o twarz odcinającą się od
mroku niby kawał kredy. Chodzi o coś znacznie
subtelniejszego, jakąś tajemniczość, nieśmiałość... coś zupełnie
obcego temu zawsze szczeremu i męskiemu chłopcu, którego
znałem. Ten widok przeraził mnie nie na żarty. Ale gdy się
przez rok czy dwa bawiło w wojenkę z braćmi Burami, potrafi
się trzymać nerwy na wodzy i atakować szybko. Godfrey nie
zdążył jeszcze zniknąć mi z oczu, gdy już stałem przed oknem.
Zamek przy nim był trochę wymyślny, toteż minęło parę minut,
nim się z nim uporałem. Hycnąłem przez okno i pobiegłem
aleją, jak mi się zdawało - w ślad za Godfreyem.
Aleja była długa, a noc ciemna. Niemniej jednak
zdawało mi się, że coś się tam rusza przede mną. Biegiem więc
i wołałem Godfreya, niestety daremnie. Kiedy zaś dobiegłem do
końca alei, znalazłem się przed paroma odnogami, wiodącymi
do różnych zabudowań. Przystanąłem, żeby się namyślić, i
wtedy usłyszałem trzask zamykanych drzwi. Ale nie za mną, we
dworze, lecz gdzieś przede mną, w ciemności. To do reszty
przekonało mnie, że nie padłem ofiarą żadnego przywidzenia.
Godfrey biegł przede mną i teraz zatrzasnął drzwi. Byłbym
przysiągł.
Cóż mogłem więcej zrobić? Noc spędziłem bezsennie,
zastanawiając się nad tym, co widziałem i szukając rozwiązania
zagadki. Nazajutrz pułkownik był jakoś przystępniejszy, a gdy
jego małżonka wspomniała, że w okolicy są rzeczy warte
widzenia, skorzystałem z tego i zapytałem, czy nie zrobię
zbytniego kłopotu, jeżeli zostanę na jeszcze jedną noc. Wraz z
mrukliwą zgodą gospodarza zyskałem cały dzień na dalsze
poszukiwania. Byłem przekonany, że Godfrey jest gdzieś
ukryty w pobliżu, musiałem więc wyjaśnić gdzie i po co.
Dwór był tak wielki i rozległy, że cały pułk zdołałby się
w nim ukryć bezpiecznie. Na tym terenie trudno by mi było
odszukać Godfreya. Ale drzwi, które trzasnęły w parku przede
mną, na pewno nie wiodły do jakiejś części dworu. Należało
więc zbadać park i zobaczyć, do czego to mnie doprowadzi.
Aatwo mi z tym poszło, bo starsi państwo mieli swoje sprawy i
pozostawili mnie samemu sobie.
W parku było sporo budyneczków gospodarczych, ale
przy jego końcu stał większy i samotny domeczek... dość duży,
by w nim mieszkał ogrodnik lub gajowy. Czyżby to stąd
doszedł mnie trzask zamykanych drzwi? Niedbale podszedłem
bliżej, tak jakbym chodził bez celu. W tym momencie drzwi
domku otworzyły się i wyszedł z nich jakiś niski, ruchliwy i
brodaty człowiek w czarnym palcie i w meloniku, wcale nie
wyglądający na ogrodnika. Zdziwiłem się, że zamknął drzwi, a
klucz wsunął do kieszeni. Potem, spojrzał na mnie i też się -
zdziwił.
- Czy pan jest gościem ze dworu? zapytał Wyjaśniłem,
że tak i że w dodatku jestem przyjacielem Godfreya.
Jaka szkoda - zakończyłem - że wyjechał w podróż,
bo z pewnością uradowałaby go moja wizyta.
Z pewnością, z pewnością - rzekł i zrobił taką minę,
jakby coś przeskrobał. - Może jednak przyjedzie pan znowu w
odpowiedniejszym czasie.
Poszedł sobie, ale kiedy się obejrzałem, spostrzegłem,
że obserwuje mnie z oddali spoza laurowych krzaków.
Mijając ten domek mogłem mu się dobrze przyjrzeć.
Okna miał zasłonięte i sprawiał wrażenie opuszczonego.
Czułem, że wciąż jestem obserwowany, zepsułbym więc
wszystko albo i naraziłbym się na wyrzucenie z parku, gdybym
działał zbyt natarczywie. Odszedłem zatem i postanowiłem
czekać nocy. A kiedy już zrobiło się ciemno i wszyscy poszli
spać, wyszedłem przez okno i cicho przemknąłem się do tego
tajemniczego pawilonu.
Powiedziałem już, że jego okna były szczelnie
zasłonięte, a teraz stwierdziłem, że są też zamknięte na
okiennice. Ale przez szparę w jednej z nich przebijało światło.
Skierowałem śię w tamtą stronę. Miałem szczęście, bo zasłony
były rozchylone i przez szparę w okiennicy mogłem zajrzeć do
środka. Wyglądało tam wcale przyjemnie: lampa świeciła jasno,
na kominku wesoło płonął ogień. Na wprost siebie ujrzałem
tego niepozornego jegomościa, z którym rozmawiałem rano.
Palił fajkę i czytał gazetę.
- Jaką? - zapytałem.
Mój klient najwidoczniej poczuł się urażony, że mu
przerywam.
Jakież to ma znaczenie? - zapytał z kolei.
Bardzo duże.
Nie przyglądałem się.
Może pan jednak zauważył, czy to była wielka [ Pobierz całość w formacie PDF ]
