Cole Allan & Bunch Christopher Sten Tom 6 PowrĂłt Imperatora
Lawrence Kim Ĺwiatowe Ĺťycie 257 PowrĂłt do Grecji
J.R.R.Tolkien Hobbit, czyli tam i z powrotem
Antonow Sztuka Bycia Szczesliwym
Fielding_Liz__ _Ogrod_szczescia
Cherry Adair Seducing Mr Right
Morey Trish Mć śź z Toskani
Tim LaHaye & Jerry Jenkins Left Behind Series 5 Apollyon
Anderson Poul Time Patrol Straśźnicy czasu
Burgess Anthony Rozpustne nasienie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nawet o dwadzieścia mil, czyli że obszar morza leżący w zasięgu jej obserwacji stanowił krąg o
takim właśnie promieniu. W ciągu godzin, które pozostały do świtu, Hornblower usiłował obliczyć,
w jakiej odległości od Lydii powinna być rankiem Natividad . Mogła być zupełnie blisko, ale
równie dobrze mogła się znajdować sto pięćdziesiąt mil od nich. Czyli jeśliby pozycja obu
okrętów względem siebie zależała od czystego przypadku prawdopodobieństwo, że Natividad
znajdzie się o świcie w ich polu widzenia, wynosiło dokładnie niemal jeden do pięćdziesięciu.
Hornblower miał więc jedną szansę na pięćdziesiąt, że zachowa swą zawodową reputację, i tylko
jego umiejętności zawodowe mogły wyrównać tak niekorzystny dlań układ. Uratować go może
jedynie prawidłowe przewidzenie planów wroga. Oficerowie Hornblowera równie dobrze zdawali
sobie sprawę z tego jak on sam. Poprzez ciemność kapitan czuł na sobie zaciekawione spojrzenie
Gerarda i ta świadomość kazała mu czekać nieruchomo na pokładzie, powstrzymując chęć
przechadzania się po nim i opanowując drżenie, chociaż serce zaczynało bić szybciej, ilekroć
pomyślał o zbliżaniu się świtu.
Ciemność wokół okrętu poszarzała i można już było dojrzeć jego zarysy oraz wyrazne kształty
grotmarsla i fokmarsli. Za rufą w szarość nieba pojawił się leciutki ślad różowości, a wokół okrętu
widać było ciężkie szare fale z białymi grzywami. Gwiazdy znikły i w otaczającej ich szarości
nawykłe oko mogło już dojrzeć, co się działo w promieniu mili od okrętu. A potem, gdy Lydia
uniosła się znów na fali, za rufą, po wschodniej stronie, ukazał się nad widnokręgiem złoty punkcik,
znikł, znów się pojawił i zaczął szybko rosnąć. Wschodzące słońce spijało chciwie delikatną
mgiełkę wiszącą nad oceanem. Niezadługo tarcza słoneczna podniosła się w górę w całej swej
okazałości i cud jutrzenki dokonał się.
Widać żagle! dobiegło wołanie z topu masztu. Przewidywania Hornblowera sprawdziły
się.
W odległości dziesięciu mil prosto z dziobu Natividad nurzała się bezwładnie w falach, a
jej wygląd stanowił absolutny kontrast w stosunku do tego, czym była poprzedniego ranka. W nocy
założono jakiś awaryjny takielunek. Ze złamanej stengi zrobiono prowizoryczny fokmaszt, który
odchylał się brzydko ku tyłowi, stengę grotmasztu zastąpiono wiotkim drzewcem była to chyba
bombram-stenga. Ten awaryjny takielunek dzwigał przedziwny zestaw rozmaitych żagli wciągniętych
tak nieudolnie, że jak się Bush wyraził wyglądały jak rozwieszone na sznurku pranie starej
matki Brown . Zadaniem ich było umożliwić okrętowi posuwanie się z wiatrem z postawionym
grotem, bezanmarslem i sterżaglem.
Na widok Lydii okręt hiszpański obrócił ster i wykręcał, dopóki maszty nie znalazły się w
jednej linii. Widać było wyraznie, że chce uciec od fregaty.
Wystawia się na pościg za rufą powiedział Gerard, patrząc przez lunetę. Chyba
wczoraj dosyć dostała.
Hornblower dosłyszał tę uwagę, lecz on jeden rozumiał dobrze, co może kryć się za tym
manewrem Crespa. Jeśli zwłoka w kontynuowaniu walki była dlań korzystna a była napewno
miał ze swego punktu widzenia rację, że walkę odwlekał do ostatniej chwili. Na morzu nic się nie da
przewidzieć. Coś może przeszkodzić Lydii w rozpoczęciu starcia, szkwał, przypadkowa utrata
drzewca czy nagłe, korzystne dla Natividad , pojawienie się mgły każda z tysiąca rzeczy, które
mogą się zdarzyć na morzu. Wciąż istniała szansa, że Natividad zdoła się wymknąć, i Crespo robił
wszystko, co mógł, żeby to się udało. Postępowanie takie było logiczne, chociaż niezbyt bohaterskie;
właśnie takiego można się było spodziewać po Crespie.
Obowiązkiem Hornblowera było nie dać mu tej szansy. Obejrzał dokładnie Natividad ,
przebiegł wzrokiem po żaglach Lydii , by sprawdzić, czy wszystkie pracują, i pomyślał o swojej
załodze.
Poślijcie ludzi na śniadanie rzekł. Każdy kapitan okrętu królewskiego starał się w miarę
możności, żeby załoga szła do boju z pełnymi żołądkami.
Sam pozostał na pokładzie rufowym i nie mogąc już dalej ustać spokojnie, zaczął przechadzać
się po nim tam i z powrotem. Natividad może teraz uciekać, ale był pewny, że gdy ją dopadną,
będzie się bić do ostatka. Myślał z niepokojem, jak kruche poszycie Lydii zniesie miażdżące
salwy z ciężkich dział dwudziestoczterofuntowych, ustawionych na dolnym pokładzie okrętu
hiszpańskiego. Lydia dość od nich ucierpiała słyszał ciągle monotonny szczęk pomp
usuwających wodę, która wdzierała się przez dziury od pocisków; pracowały od wczoraj bez
przerwy. Mając tylko awaryjny bezanmaszt i przeciekając jak sito, mimo położenia na dnie plastra z
płótna żaglowego, z sześćdziesięcioma czterema ludzmi z załogi niezdolnymi do walki, Lydia nie
była w stanie stoczyć ciężkiej bitwy. Za skrawkiem błękitnego morza dzielącego ich od
nieprzyjaciela mogła czekać okręt klęska, a jego dowódcę śmierć.
Na pokładzie rufowym pojawił się Polwheal z tacą w ręku.
Zniadanie, sir rzekł bo wygląda, że o tej porze, kiedy pan zwykle je, będziemy się już
bili.
Spojrzawszy na tacę podsuniętą mu przez Polwheala, Hornblower zdał sobie nagle sprawę, jak
bardzo potrzebował kubka gorącej kawy. Chwycił go z tacy i zaczął pić łapczywie, zapomniawszy
na chwilę, że nie powinien zdradzać wobec podwładnych takiej ludzkiej słabości, jak apetyt na
cokolwiek.
Dziękuję, Polwheal rzekł, pijąc teraz kawę małymi łyczkami.
I jeszcze, sir, Jaśnie pani pozdrawia i pyta się, czy może zostać tam, gdzie siedzi teraz, na
samym dole, jak się bitwa znowu zacznie.
Hmm chrząknął Hornblower wyrwany z rytmu spaceru tym nieoczekiwanym pytaniem.
Przez całą noc starał się zapomnieć o problemie, któremu na imię Lady Barbara, jak ktoś usiłujący
zapomnieć o bólu zęba. Pokład najniższy to znaczy, że Lady Barbara znajdzie się tuż przy
rannych, że będzie ich od niej oddzielać jedynie zasłona płócienna nie, to nie było miejsce dla
kobiety. Ale nie była nim również komora lin kotwicznych. Na fregacie sposobiącej się do bitwy nie
było właściwie w ogóle miejsca dla kobiety.
Umieść ją, gdzie chcesz, żeby tylko nie była w zasięgu pocisków powiedział
zirytowanym tonem.
Tak jest, sir. I jeszcze& Jaśnie pani kazała powiedzieć, że życzy panu dzisiaj jak
najlepszego powodzenia, sir& i& że jest pewna, że odniesie pan sukces, no, tego& na jaki pan
zasługuje, sir.
Polwheal wystękał to długie przemówienie w sposób świadczący o tym, że nie udało mu się
wyuczyć go na tyle, żeby je wygłosić tak płynnie, jak tego pragnął.
Dziękuję ci, Polwheal odrzekł Hornblower posępnie. Przypomniał sobie twarz Lady
Barbary spoglądającej wczoraj ku niemu z pokładu głównego. Rysunek jej był czysty i ostry jak
miecz. Uśmiechnął się, spostrzegłszy, że takie właśnie absurdalne porównanie przyszło mu do głowy.
Hmm chrząknął ze złością. Zdał sobie sprawę, że na myśl o Lady Barbarze wyraz jego
twarzy złagodniał i bał się, że Polwheal mógł to zauważyć i powiązać z jej osobą. Idz na dół i
dopilnuj, żeby jej lordowskiej wysokości było tam wygodnie.
Marynarze opuszczali tłumnie mesę po śniadaniu; rytm pracy pomp stał się szybszy, gdy stanęła [ Pobierz całość w formacie PDF ]
