Carey Mary Virginia Tajemnica Ĺmiertelnej PuĹapki
Hard to Be a God Boris Strugatski
Child Maureen SkĹĂłceni kochankowie
ĹmierÄ Achillesa Akunin Boris
James Axler Outlander 02 Destiny Run
SUTRA SURANGAMA
Anthony, Piers Cluster 5 Viscous Circle
COBIT wytyczne zarzć dzania
185 James Susanne Biznesmen bez serca
Carroll Jonathan KośÂci ksićÂśźyca (pdf)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
pomocnika. Ty, Sienia, leć do noclegowni, na miejsce spotkania.
Poprowadz Wampira podziemnym korytarzem i pamiętaj, że masz się
zachowywać jak p przygłup. Nie mów nic, bełkocz coś tylko
niezrozumiale. Moment krytyczny nastąpi wtedy, kiedy pojawią się
Książę i Oczko. Jeżeli zrobi się zbyt gorąco, Motia może odzyskać dar
mowy. Powiesz wtedy: A srebro jest tutaj i pokażesz je. To zajmie
ich akurat do czasu, gdy nadejdę. Inżynier zamyślił się nad czymś i
wymruczał półgłosem: Fatalnie, że zostałem bez herstala, a na
zorganizowanie innego rewolweru już nie ma czasu&
I jak pan pójdzie między tych bandytów bez broni? jęknął
Sieńka. Przecież chował pan rewolwer do kieszeni, sam widziałem!
Zgubił go pan gdzieś, czy co?
No właśnie, zgubiłem& Ale to nic, obejdziemy się bez niego. Plan
operacji nie przewiduje użycia broni palnej. Erast Pietrowicz
uśmiechnął się beztrosko i dał Sieńce prztyczka w doklejony nos. No,
%7łydu, trochę w więcej odwagi.
Jak Sieńka kręcił głową
Och, niedobrze mu się zrobiło, gdy tylko wszedł do Jerochy od
zapachu piwnicznej stęchlizny, od ciemności, od przytłumionych
odgłosów, które dochodziły zza zamkniętych drzwi kwater. Choć było
już po północy, mieszkańcy wciąż awanturowali się między sobą,
niektórzy wszczynali bójki, inni śpiewali ochrypłymi głosami lub
płakali. Ale im bardziej Sieńka się zagłębiał w wilgotne korytarze
podziemnego matecznika Jerochy, tym ciszej się stawało, jak gdyby
ziemia sama tłumiła i pochłaniała odgłosy ludzkiego żywota, a żeby ująć
to naukowo egzystencji. I nagle zalała Sieńkę fala wspomnień,
stokroć gorsza niż zatęchła piwniczna woń i pijackie wrzaski.
W tym miejscu właśnie zaatakował go od tyłu nieznany morderca,
szarpiąc za włosy i usiłując skręcić kark. Ręka Sieńki sama się uniosła,
by nakreślić znak krzyża na czole i piersi.
A tu, za tymi drzwiami, mieszkali Siniuchinowie. Nagle wydało się
Sieńce, że wszyscy oni wpatrują się w niego z ciemności krwawymi
jamami wyłupionych oczu. Brrr&
Jeszcze kilka zakrętów i już był w pomieszczeniu z przyporami,
niechaj będą przeklęte. Z jego powodu zdarzyły się wszystkie te
nieszczęścia.
Tu leżał martwy Procha. Zaraz pewnie wyłoni się z ciemności,
rozczapierzywszy palce. Aa, powie, Skorik, ścierwo, już od dawna się na
ciebie szykuję. To przecież z twojej winy straciłem życie.
Sieńka czym prędzej umknął z tego przerażającego miejsca, na
wszelki wypadek oglądając się za siebie i trzymając w pogotowiu
złożone palce, tak by od razu się przeżegnać, gdyby prześladowały go
jakieś koszmarne majaki.
Ale rozsądniej by zrobił, gdyby patrzył przed siebie.
Wpadł na coś, ale nie na przyporę, gdyż te były twarde, kamienne, a to
miększe, sprężyste. Chwyciło Sieńkę rękami za gardło i wysyczało:
Aha, jesteś! No, gdzie ten wasz żydowski skarb?
Wampir! Już tu był, czekał w ciemności.
Skorik ze strachu tylko zawył zduszonym głosem.
A prawda, tyś przecie niemowa wysapał mu w twarz ten potwór
i rozluznił chwyt. No, dalej, prowadz.
Naprawdę przyszedł sam! Nie chciał dzielić się z kumplami łupem.
Oto co znaczy chciwość.
Sieńka jeszcze chwilę stękał i mamrotał, po czym zaprowadził
szantażystę w kąt, za ostatnią przyporę. Wyjął kamienie i pokazał gestem
Wampirowi, żeby szedł za nim. I pierwszy wsunął się do dziury.
Specjalnie posuwał się dość wolno, chociaż Wampir zapalił lampę i do
skarbca można było dotrzeć w pięć minut. Ale po co się spieszyć? I tak
będzie musiał cackać się sam na sam z tym monstrum (mówiąc prościej,
potworem) jeszcze całe piętnaście minut, dopóki Zmierć nie
przyprowadzi kolejnych dwóch bestii Księcia i Oczka. No, a co się
wtedy stanie, o tym lepiej na razie nie myśleć.
Jednak mimo że Sieńka zwlekał i mitrężył, jak długo się dało
przejście doprowadziło w końcu do wyłożonego płytami białego
kamienia wylotu. Stąd dzieliły ich już trzy kroki od tajemnej komory.
Hy, hy zacharczał Skorik, wskazując na stertę srebrnych prętów.
Wampir odepchnął go i rzucił się naprzód. Rozejrzał się po
pomieszczeniu, unosząc wysoko lampę. Na ścianach i łukach sufitu
zatańczyły cienie. Szantażysta przystanął u zawalonych tłuczoną cegłą i
kamieniami drzwi.
To tam, czy jak?
Sieńka wciąż trzymał się blisko wejścia. Przemknęła mu nawet przez
głowę myśl, czyby nie dać drapaka z powrotem. Ale to nie miało sensu.
Jak nic, wpadnie na Księcia, który z pewnością już tu zmierza
podziemnym przejściem.
Gdzie jest skarbiec? Potwór zbliżył się do Sieńki. Co?
Skarbiec, rozumiesz? Gdzie srebro?
Bu, bu zabeczał Motia, potrząsnął głową i zamachał rękami.
%7łeby przeciągnąć sprawę, wygłosił całe przemówienie w swym
obłąkańczym języku: Ululu, haha chraps, ordy bu rdy hulumba,
Surdyk durdyk oho! Aszmy li bundugu? Kar manda! Sykos wykos
szyrupono, duru buru hop la la&
Wampir chwilę słuchał oszołomiony, po czym chwycił nienormalnego
za ramiona i zaczął nim potrząsać.
Gdzie srebro?! wrzeszczał. Tu są same śmieci i złom!
Oszukaliście mnie? Pasy z ciebie zedrę, gudłaju!
Sieńce głowa odskakiwała raz do przodu, raz do tyłu, jak piłka. Mdliło
go. Nigdy nie przypuszczał, że tak niecierpliwie będzie czekał na
nadejście Księcia. Gdzie oni są, usnęli czy co w tym cholernym
przejściu?
A może już teraz zdradzić Wampirowi prawdę o prętach? Erast
Pietrowicz powiedział przecież: Jeżeli zrobi się zbyt gorąco, Motia
może odzyskać dar mowy . Goręcej już chyba być nie może. Wampir
dosłownie ciska iskry z oczu.
Sieńka otworzył usta, żeby odezwać się wreszcie nie obłąkańczym
bełkotem, lecz zrozumiałym językiem, gdy nagle Wampir przestał nim
potrząsać drgnął i nastawił uszu. Chyba coś usłyszał.
Po chwili do Skorika też dobiegło dudnienie kroków i głosy.
Szantażysta kopnął odstawioną na podłogę lampę, która upadła i
zgasła. Zapanowała zupełna ciemność.
Jednak nie trwało to długo.
& ciągle milczysz? doleciały z ciasnego przejścia stłumione,
głuche słowa i zaraz wystrzelił stamtąd wąski, jaskrawy promień światła,
który prześlizgnął się po ścianach i suficie. Znieruchomiałych Wampira i
Sieńkę na razie ominął.
W drzwiach stanęło troje ludzi. Pierwszy, mężczyzna w długopołym
surducie, trzymał w ręku elektryczną latarkę. Drugą osobą była kobieta.
Mówił ten trzeci, który wszedł do komory ostatni.
Milcz sobie, milcz gorzko rzucił Książę. Zamieniłaś mnie na
tego śmierdzącego pastucha i milczysz? Bezwstydna szmata z ciebie, a
nie Zmierć&
Trzasnęła zapałka to pierwszy z przybyszy zaświecił lampę
naftową.
W pomieszczeniu zrobiło się jasno.
Olała! rzucił półgłosem walet, szybko postawił naftówkę na
podłodze, a latarkę zgasił i wsunął do kieszeni. Co za spotkanie!
Wampir! wykrzyknął Książę. To ty?!
Szantażysta nie odezwał się. Szepnął tylko Sieńce na ucho:
Chytre z was sztuki, %7łydy parszywe. Możesz się żegnać z życiem,
szczeniaku.
Ale i Książę uznał, że został oszukany.
Wystawiłaś mnie tej gnidzie, suko?
Zamachnął się na nią pięścią, w której trzymał kastet! Zmierć nie [ Pobierz całość w formacie PDF ]
