Felicjan SĹawoj SkĹadkowski StrzÄpy meldunkĂłw (1988)
Kochanek Ĺmierci Akunin Boris
Child_Composers
Craig_Rice_ _Roze_Pani_Cherington
Hard to Be a God Boris Strugatski
Eden Cynthia Grzeszne szlaki
MacLean Alistair (1970) Tabor do Vaccares
Hassel_Sven_ _Zlikw
49 Pan Samochodzik i Pruska Korona Sebastian Miernicki
Desiree Holt [Rawh
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Dla ciebie. - Laura wzięła nowy pędzel i umoczyła go w białej farbie na palecie.
Położyła białe akcenty na piętrzących się falach oceanu na obrazie. Woda natychmiast
ożyła, nabrała groznego wyglądu. Teraz wygląd wody odpowiada jej nastrojowi, pomy-
ślała. - Nie prosiłam cię, żebyś się o mnie martwił - dodała.
- Może nie, tylko że ta prośba była w twoich oczach. Widziałem ją, ilekroć na mnie
spojrzałaś. Marzenia i plany na przyszłość, które nie miały się ziścić.
- Więc chciałeś mnie uratować przede mną samą?
- Chciałem, żeby było łatwiej. Nam obojgu.
- Uhm. No i jak się w tym odnajdujesz?
- Dosyć kiepsko, jak na razie.
- Dobrze wiedzieć - mruknęła.
Zanurzyła pędzel w słoiku z terpentyną, po wyjęciu wytarła szmatką; w domu
oczyści go staranniej.
L R
T
Nie było sensu pozostawać dłużej nad oceanem. Poranne światło się skończyło,
zresztą obecność Ronana nie pozwalała skoncentrować się na malowaniu. Laura zaczęła
odkładać tubki z farbami do mahoniowego pudła, każdą do odpowiedniej przegródki.
- Miałaś rację w jednej sprawie - odezwał się po minucie czy dwóch milczenia.
- Naprawdę? W jakiej? - zainteresowała się.
- W sprawie Bestii. Nie zastanawiałem się, co się z nim stanie, kiedy będę musiał
wrócić do Irlandii.
- Kiedy po niego przyszedłeś, twierdziłeś, że chcesz zabrać go z sobą.
- Tak, ale chyba mówiłem trochę na wyrost.
- Kłamałeś. - Zakręciła słoiki z terpentyną oraz olejem lnianym i też umieściła je w
pudle.
- Poniekąd. Z tym że teraz to bez znaczenia, na pewno go zabiorę z sobą.
- Bo bez niego czujesz się samotny?
- Nigdy nie jestem samotny. Po prostu uważam, że dom jest pusty bez psa.
Ronan Connolly, miliarder, rogata dusza, nigdy się nie przyzna, że czuje się sa-
motny, ale Laura miała wyczulone ucho. Słyszała to, czego nie chciał powiedzieć. Ty-
siące mil od rodzinnego kraju, sam w wielkim domu na klifie, musiał się czuć samotny.
Nic dziwnego, że chciał odzyskać psa.
- W tej ostatniej kwestii zgadzam się z tobą - oznajmiła, zatrzaskując pudło z przy-
borami do malowania.
- Nadal nie zamierzasz mi go oddać?
- Nie oddam go. - Teraz już nie chodziło o dobro psa, by nie przechodził z rąk do
rąk, ani o udzielenie nauczki Ronanowi, by zrozumiał, że posiadanie psa wiąże się z
obowiązkami. Laura pokochała Bestię i ona też odkryła, że dom bez psa jest pusty.
- No to między nami wojna.
Laura złożyła stołek i oparła go o pień najbliższego drzewa. Odstawiła na bok ob-
raz, złożyła sztalugi. Spojrzała na Ronana, gdy była spakowana.
- Przypuszczam, że tak.
- Dlaczego mi to robisz? - zapytał nagle.
- Nic ci nie robię.
L R
T
- Nic? Wiem, że ta wojna o psa to temat zastępczy. Tak naprawdę chodzi ci o to,
żeby robić mi zamęt w głowie. Tym razem też ci się udało. Stoję tu i gadam bez sensu.
Fatalnie się czuła, wiedząc, że jemu nie sprawia przyjemności jej towarzystwo, tyl-
ko jest zbyt uparty, by odejść, nie uzyskawszy odpowiedzi na swoje pytania. Ale i ona
nie była lepsza. Specjalnie nic mu nie mówiła.
Gdyby dostał to, na czym mu zależy, odszedłby na dobre. Teraz jednak była skłon-
na zmienić zdanie. Nic już nie będzie takie jak przedtem, dlaczego więc miałaby mu nie
powiedzieć? Czego się czepia? Resztek marzeń? Złudnych nadziei? Wszystko skończo-
ne. Dla własnego dobra trzeba zamknąć ten rozdział.
- Jak nie chcesz stać, to nie stój.
Pochwycił ją za ramiona, przyciągnął ku sobie. W jego oczach ujrzała determina-
cję.
- Powiedz mi wreszcie, co cię gnębi. Co jest przyczyną tej wrogości w oczach, ile-
kroć na mnie patrzysz. Przecież nie ten mój pies!
- Masz rację, nie chodzi o Bestię. - Wyrwała mu się.
- To o co, kobieto?
- Chcesz wiedzieć, co mnie gnębi? Więc ci powiem. Kiedy ty pilnowałeś tej nasto-
latki, ja opłakiwałam utratę naszego dziecka.
Ronan stanął jak rażony gromem.
- Straciłaś dziecko...
- Teraz już wiesz. - Uniosła głowę i spojrzała w jego przerażone oczy, wiedząc, że
robi to po raz ostatni. - %7łegnaj, Ronan. Niech ci się wiedzie w życiu.
Pozbierała swoje rzeczy i zostawiła go na deptaku. Odeszła, nie oglądając się za
siebie.
Poszedł za nią. Co innego mu pozostało? W głowie kłębiły mu się myśli jak fale w
skalistym przesmyku morskim. Nieomal na oślep dotarł do swojego samochodu i ruszył [ Pobierz całość w formacie PDF ]
