Ellis Lucy NeapolitaĹskie noce
Ellis Lucy ZarÄczyny w Rzymie
Clare Cassandra Kroniki Bane'a 04 Spadkobierca Mroku (nieof.)
Lois McMaster Bujold 13 A Civil Campaign
0310. Graham Lynne Ĺlub w Petersburgu
Benet, Juan Volveras a Region
Hohlbein, Wolfgang Enwor 03 Das Tote Land
151. Donald Robyn Nowozelandzki romans
89c51rcx
herrmann horst Jan Pawel II zlapany za slowo
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jak mówią. Nie został żaden pączek ani gałązka, a tym bardziej kwiat, żeby ci złożyć daninę.
A dom? - spytała przerażona. - Zapalił się? Były szkody? Niall nie ucierpiał? Tylko
krzak?
Nie, nie, nic się nikomu nie stało, nie martw się o tego kowala ani o dom, bo są
bezpieczni. Nie wspominano, że ktokolwiek ucierpiał. Gdyby tak było, mówiliby o tym.
Teraz bądz spokojna, to już koniec! - Ujął jąza ramiona, bardzo łagodnie po bratersku,
uśmiechając się do niej. - To już skończone i nie będzie gorzej. Przepadł tylko ten
nawiedzony krzak i tym lepiej, moim zdaniem, zważywszy, ile zła spowodował. Zawarłaś
dziwny układ, ale już się go pozbyłaś.
To nie musiało przynieść nikomu szkody - powiedziała żałośnie i usiadła na powrót,
uwalniając się łagodnie z jego rąk. - Ten dom należał do mnie. Byłam w nim szczęśliwa.
Chciałam dać go Bogu, chciałam go pobłogosławić.
Znowu jest twój i możesz go dać albo zatrzymać - odrzekł Miles - bo w tym roku nie
dostaniesz róży w dani, moja droga. Masz prawo go odebrać z tego powodu. Możesz go
przekazać jako wiano, jeśli zechcesz jednak wstąpić do benedyktynek. - Spojrzał w bok na
siostrę Magdalenę niebieskimi jasnymi oczami i uśmiechnął się. - Albo znowu sama w nim
zamieszkać, jeśli ci to po myśli, albo pozwolić Izabeli i mnie się tam przenieść, kiedy się
pobierzemy. Cokolwiek postanowisz, stary układ jest zerwany. Gdybym był tobą, nie
śpieszyłbym się z zawieraniem drugiego takiego po tym wszystkim, co się zdarzyło w jego
następstwie.
Nie odbieram darów, zwłaszcza danych Bogu - odrzekła. Miles zostawił za sobą
otwarte drzwi saloniku - usłyszała szmer kobiecych rozmów z drugiego końca długiej
komnaty za drzwiami, nagle zagłuszonych przez inne głosy z hallu, najpierw męski, grzeczny
i niski, potem należący do jej ciotki, w którym brzmiała nuta słodyczy dodawana w
rozmowach towarzyskich. Można było spodziewać się licznych odwiedzin sąsiadów, skoro
był to dzień pogrzebu Bertreda. Przed południem zostanie przeniesiony na cmentarz u
świętego Chada. - Niech tak zostanie - powiedziała Judyta, odwracając się do okna. - Po co o
tym teraz mówić? Jeżeli krzak spłonął... - To miało jakiś złowieszczy biblijny wydzwięk,
płonący krzak objawienia. Ale tamten oczywiście nie został spalony.
Judyto, kochanie - powiedziała Agata, pojawiając się w drzwiach. - Jest tu pan szeryf,
żeby cię znów odwiedzić, i przyszedł z nim brat Cadfael.
Weszli spokojnie i nie było w nich nic złowieszczego poza faktem, że wraz z nimi
pojawili się dwaj sierżanci, którzy stanęli wyprostowani po obu stronach wejścia. Judyta
odwróciła się, by powitać gości, w oczekiwaniu znanej już nowiny.
Panie mój, ja i moje sprawy nadal sprawiają ci kłopot. Mój kuzyn już mi powiedział,
co się stało w nocy. Mam szczerą nadzieję, że to już ostatni krąg tego wiru. Przykro mi, że cię
weń wciągnęłam. Na tym się musi skończyć.
Tego właśnie pragnę - odpowiedział Hugo, składając formalny ukłon Magdalenie,
która siedziała przy oknie we władczej pozie, milcząc z godnością. - Mam dziś sprawę raczej
do pana Coliara. Bardzo proste pytanie, jeśli nam możesz pomóc. - Obrócił się do Milesa z
najuprzejmiejszą miną i spytał gładko i szybko, bez uprzedzenia: - Te buty zdjęte Bertredowi,
gdy go wydobyto z rzeki, kiedy mu je dałeś?
Miles myślał szybko, ale nie dość szybko. Na chwilę zaparło mu dech, a zanim go
odzyskał, jego matka przemówiła ze swą zwykłą chętną gadatliwością i dumą ze wszystkiego,
co dotyczyło jej syna.
To było w dniu, kiedy znaleziono martwego tego młodego biedaka z opactwa.
Pamiętasz, Milesie, jak poszedłeś po Judytę natychmiast, kiedy się dowiedzieliśmy. Chciała
wtedy odebrać swój pasek...
Wziął się już w garść, ale niełatwo było powstrzymać Agatę, gdy już raz zaczęła.
Mylisz się, matko - powiedział i nawet zaśmiał się jak pobłażliwy syn, który zwykł
tolerować mglisty sposób myślenia rodzicielki. - To było dwa tygodnie temu, kiedy
zobaczyłem, że ma buty zdarte na wylot. Dawałem mu moje znoszone - powiedział,
odwracając się do Hugona, by śmiało spojrzeć w czarne oczy szeryfa. - Buty to kosztowna
rzecz. Nie, mój drogi - Agata kontynuowała z nieustępliwą pewnością. - Pamiętam bardzo
dobrze, jak bym mogła zapomnieć taki dzień? Tego samego wieczoru wspomniałeś, że
Bertred chodzi prawie boso i że wysyłanie go w naszych sprawach w takich butach zle
świadczy o tym domu...Ciągnęła dalej, jak to robiła zawsze, prawie nie zwracając uwagi na
innych, ale stopniowo uświadomiła sobie, że jej syn stoi jak zmrożony, a twarz mu pobladła
prawie do palącej chłodem niebieskości jego oczu, które były w niej utkwione bez miłości,
bez ciepła, z zimnym, okrutnym pragnieniem uśmiercenia. Jej głupio uprzejmy głos osłabł w
cienkich urywanych dzwiękach i zamilkł. Nie zrobiła nic, by mu pomóc, i wygadała się w
swej ślepej, egocentrycznej naiwności.
Może, mimo wszystko - wyjąkała drżącymi ustami, szukając słów, by go zadowolić i
zetrzeć ten wyraz z jego twarzy. - Teraz nie jestem pewna, mogę się mylić...
Było o wiele za pózno, by przekreślić to, co zrobiła. Azy napłynęły jej do oczu, nie
dając jej widzieć tego akwamaryno - wego spojrzenia pełnego nienawiści, które w niej utkwił
Miles. Judyta wyrwała się ze znieruchomienia i zaskoczenia i podeszła szybko do ciotki,
obejmując jej drżące ramiona.
Panie mój, czy to aż tak ważne? Jakie to ma znaczenie? Nic z tego wszystkiego nie
rozumiem. Proszę o wyjaśnienie!
I rzeczywiście wszystko zdarzyło się tak nagle, że nie nadążała dotąd za słowami ani
nie pojmowała ich znaczenia, ale gdy tylko to powiedziała, przyszło olśnienie, ostre jak [ Pobierz całość w formacie PDF ]
