Sandemo Margit Saga o KrĂłlestwie ĹwiatĹa 01 Wielkie Wrota
Hassel_Sven_ _Zlikw
Zane Grey Call Of The Canyon
Hitler Adolf mein kampf
0997. Braun Jackie NajpićÂkniejsza muzyka
Ray Bradbury 451 Fahrenheita
The Billionaire's Obsession 1.1 Mine for Tonight J.S. Scott
Dreissig, Georg Der Sohn des Spielmanns
komentarz_chorobowy
Diana Palmer Pewnego razu w Paryśźu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
obowiązkowo.
- Jest krata - usłyszała okrzyk wspólnika w oszustwie.
- Na co czekasz, wyłam ją - niecierpliwiła się następująca mu na pięty Esa.
Królewna zatrzymała się za ich plecami, skryta za załomem skalnym. Wsparła się dłonią
o ścianę i skoncentrowała. %7łelazna zapora, o którą w teatralnej pozie opierał się Terk, zaczęła
drżeć. Na czole Salianki pojawiły się krople potu, zaczęła się lekko chwiać. Krata nagle ze
zgrzytem odleciała w głąb korytarza i upadła poza polem widzenia.
Królewnie udało się utrzymać na nogach, ale łatwe to nie było. Gdyby nie skała, o którą
się opierała nie tylko rozczapierzonymi dłońmi, ale i plecami, osunęłaby się na ziemię.
Tamci chwilowo nie zwracali na nią uwagi, Terk w oszołomieniu rozcierał podrapane
dłonie, a Esa starała się przemknąć przez korytarz, nie dotykając przy tym szczątków
żelastwa. Pazur już dawno pobiegł naprzód i teraz poszczekiwał niecierpliwie.
Nie było z nimi Yana.
Salianka była przekonana, że szedł przed nią, ale nie było go tam, na pewno. Tylko tego
brakowało, żeby ukradkiem zamarudził gdzieś z tyłu i skojarzył sobie wysiłek królewny z
wyrwanymi prętami... Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że dziewczynę coś w jej wnętrzu usilnie
przed nim ostrzegało.
Na wszelki wypadek jedną myślą poderwała w powietrze odłupany kawałek skały,
dostatecznie duży, żeby przy odpowiedniej prędkości lotu nie tylko mężczyznę ogłuszyć, ale
zrobić mu z głowy miazgę. Na samą myśl o takim scenariuszu ludzkie instynkty zaczęły
protestować, ale kazała im się zamknąć. Nie miała zamiaru wchodzić dwa razy do tej samej
rzeki, o nie! Ba, miała zamiar w ogóle omijać wszelkie zbiorniki wodne.
I zabijać pięknookich głupców, zanim oni spróbują zabić ją.
Skutkiem tej decyzji było, że Salianka stanęła u wylotu korytarza dokładnie w chwili,
gdy ogromny smok palił swoim ogniem ostatnich strażników, a raczej to, co z nich zostało.
Rzecz jasna, zaniemówiła.
Smok był chyba ostatnim, czego mogła się spodziewać. Jaskinia nie miała żadnych
przepastnych odnóg, w których mógłby się ukryć, i naprawdę, ale to naprawdę nie mógł się ot
tak, z nagła pojawić, wcześniej niezauważony. Zwłaszcza że bestia była ogromna, zdawała się
wypełniać całą pieczarę, przytłaczając swoim rozmiarem nie tylko drobne, niemal rachityczne
trupki, ale i skalne więzienie. Królewna nigdy wcześniej nie widziała smoka, ale czytała o
nich w książkach, widziała starannie wykonane ryciny. I musiała przyznać, że choć
zaskakująco podobne do pierwowzoru, obrazki nie oddawały bestiom sprawiedliwości. Nic
dziwnego zresztą. Jak dzieło ludzkich rąk mogło wyrazić tę potęgę i majestat, które zdawały
się wręcz emanować z potwora? A kiedy smok spalił już wszystkie upiory, zamknął pysk,
skurczył się w sobie i stał z powrotem Yanem, który odkaszlnął, oczyszczając gardło z
ostatniego obłoczka dymu.
Salianka z wrażenia upuściła kamień.
Smok zauważył ją i podszedł bliżej, skupiając na królewnie spojrzenie swoich szarych
oczu. Nie przypominały już luster, miały białka, tęczówki i zrenice, a mimo to kiedy
dziewczyna w nie patrzyła, czuła się, jakby nagle ktoś zamknął ją w pudełku zrobionym ze
zwierciadeł, bez wyjścia i bez wejścia, gdzie nie ma nic, tylko gładkie tafle szkła. Demonie
ja wreszcie zdołało zagłuszyć rozmarzone zachwyty ludzkiego i wrzeszczało na alarm. Ale
Salianka, mimo że nagle uwolniona spod czaru smoczego spojrzenia, nadal nie była w stanie
się ruszyć.
- Nie powinnaś była zawracać - powiedział złowrogo Yan, a w oczach zalśniły mu
płomienie, zupełnie jakby przymierzał się do spalenia królewny jednym oddechem. Zanim
zdążył dodać coś jeszcze, rąbnął plecami o ścianę jaskini, a palce Salianki zacisnęły mu się na
gardle. Grunt usunął mu się spod nóg, a on podjechał w górę, podtrzymywany przez
dziewczynę jedną ręką.
Królewna nie zdążyła się nawet zastanowić, co robi, instynkt demona pchnął ją wreszcie
do działania.
- Nie mów do mnie więcej takim tonem - zasugerowała mu zimno.
Ku jej zaskoczeniu smok, zamiast drżeć z lęku albo choć trochę zaniepokoić się obrotem [ Pobierz całość w formacie PDF ]
