Arthur C Clarke & Stephen Baxter [Time Odyssey 02] Sunstorm (v4.0) (pdf)
Carey Mary Virginia Tajemnica Śmiertelnej Pułapki
Clark Mary Higgins Coreczka tatusia
Balogh Mary Ostatni walc
52TY
Bond Stephanie ZakśÂ‚ad
Dave Mead Stix (retail) (pdf)
Encyklika Jana PawaśÂ‚a II F
89c51rcx
CSH SStC01 CBSA
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
jego zdradzie i odejściu, Hannah zaczęła przejawiać
pierwsze oznaki utraty pamięci. Choć jej stan wciąż
się pogarszał, dość dobrze to ukrywała, a przede
wszystkim nigdy nie wylewała żalów przed córką.
Na szczęście kiedy narzeczony porzucił Maud,
matka jeszcze czuła się dobrze i okazała się praw
dziwą opoką. Teraz córka czuła się w obowiązku
zapewnić matce jak najlepszą opiekę. Oczywiście
zapłaciła za to określoną cenę, poślubiając człowie
ka, którego nigdy tak naprawdę nie pokochała.
Również po to, by zapewnić matce godziwy byt.
Nigdy nie żałowała swej decyzji. Bez względu na
to, co stałoby się z nią lub z Seymourem, Hannah nie
zabraknie środków do życia.
Wydawało się jej, że słyszy jakiś dzwięk do
chodzący z pokoju matki, dlatego wstała i podeszła
do drzwi. Ostrożnie zajrzała do środka. Hannah spała,
przykryta grubym puszystym kocem. Ręce miała
skrzyżowane na piersi.
Na chwilę Maud wstrzymała oddech. Matka leżała
tak nieruchomo, jakby była martwa. Nie, jednak jej
pierś unosiła się i opadała miarowo. Próbując opano
wać narastające uczucie smutku, Maud ostrożnie
zamknęła drzwi i wróciła na kanapę. Po chwili
Debbie przyniosła kawę i ciasteczka.
- Ciągle śpi? - spytała cicho.
- Jak dziecko.
- To świetnie, bo sen to najlepsze lekarstwo.
Maud upiła łyk kawy.
- Jaka dobra. Aromatyzowana?
- Tak. Ale nie wiem, czym. Smakuje ci?
- Tak, naprawdę dobra. - Maud sięgnęła po
ciasteczko, na które w ogóle nie miała ochoty.
- Pyszne - pochwaliła, szybko spłukując smak kawą.
- Mam nadzieję, że pani Malone też trochę zje.
- Chyba już czas, żebyś zaczęła mówić do niej po
imieniu. Stałaś się członkiem rodziny.
Debbie rozpromieniła się.
- Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne.
Gdyby nie wy, byłabym zupełnie sama na świecie.
- Głos jej się załamał.
Maud nie poznała syna Debbie, ale, jak widać, nie
było czego żałować. Prawie nie utrzymywał kontak
tów z matką i zupełnie się o nią nie troszczył. Nawet
pogodna i dobroduszna Debbie przyznała kiedyś, że
musiała popełnić poważne błędy wychowawcze.
- To ja powinnam ci podziękować, bo jesteś
bardzo miła dla mojej matki, a w dodatku nie
słychanie cierpliwa. - Maud pogładziła Debbie po
ręce.
- Cieszę się, że tu wpadasz. Wiem, jaka jesteś
zajęta.
- Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Jakoś wybrnę
z kłopotów. - Sięgnęła po kolejne ciasteczko. - Ja też
lubię te wizyty, bo zawsze częstujesz mnie pysznymi
Å‚akociami.
- Gdybyś chciała upiec takie ciasteczka, dam ci
przepis.
- Dziękuję, ale chyba są zbyt tuczące. Nie powin
nam jeść tyle czekolady, robię się coraz szersza
w biodrach.
- Kochanie, możesz jeść, co ci się żywnie podo
ba. Zawsze będziesz szczupła.
- Obie wiemy, że to nieprawda.
Debbie roześmiała się, ale po chwili spoważniała.
- Chciałabym z tobą o czymś porozmawiać.
- Co tym razem zrobiła mama?
- Nic takiego. Waham siÄ™ nawet, czy o tym
mówić. To była jedna z takich sytuacji, kiedy nie
wiadomo, czy się śmiać, czy płakać.
Maud dobrze wiedziała, co Debbie ma na myśli.
Sama często wybuchała nieco histerycznym śmie
chem, byle tylko powstrzymać łzy. Nauczyła się tego
podczas spotkań grupy wsparcia dla rodzin osób
chorych na Alzheimera.
- Opowiedz mi o tym - poprosiła.
- Ubzdurała sobie, że nocami Pedro zakrada się
do jej łóżka i dotyka jej.
Zaszokowana Maud kilkakrotnie poruszyła usta
mi, ale nie była w stanie nic powiedzieć.
- Przepraszam, że ci o tym powiedziałam. Powin
nam trzymać buzię na kłódkę.
- Nie, skądże, dobrze zrobiłaś. Mam nadzieję, że
nie rozmawiała o tym z Pedrem. - Maud wpadła
w popłoch, ponieważ Pedro, z natury niesłychanie
nieśmiały, był lojalnym i oddanym pracownikiem.
- Nie jestem pewna. Zostawiłam mamę na chwilę
na patio, gdy Pedro przycinał żywopłot.
- Skąd jej coś takiego wpadło do głowy?
- Twoja mama jest chora.
- Tak, wiem, ale wciąż nie mogę się przyzwycza
ić, że opowiada takie niestworzone historie.
- Kochanie, musisz być silna.
- Maud!
Obie odwróciły się w kierunku, skąd dobiegał
głos. Hannah stała w progu salonu i toczyła wokół
nieprzytomnym wzrokiem. Maud poderwała się na
równe nogi. Nieczęsto matka mówiła do niej po
imieniu, na ogół w ogóle jej nie poznawała.
- Cześć, mamo. - Podeszła do niej i objęła
delikatnie. Choroba odbiła się również na stanie
fizycznym Hannah. Niegdyś postawna i żywotna,
teraz przypominała wychudzone blade widmo. Naj
gorsze jednak było jej pozbawione wszelkich emocji,
puste spojrzenie. - Witaj, miło cię widzieć.
Hannah spojrzała na nią, a potem ujęła za rękę
i poprowadziła do holu. Nawet gdy już usiadły przy
oknie, Hannah nie przestawała kurczowo ściskać
dłoni córki.
- Musisz mnie stąd zabrać.
- Dlaczego? - spytała Maud łagodnie.
- Od trzech dni nie dała mi nic do jedzenia.
- Czy mówisz o Debbie?
- O tej kobiecie, która się tu kręci.
- Mamo, czy jesteś głodna?
- Chce mnie zagłodzić na śmierć - szepnęła
Hannah konspiracyjnym tonem.
- Wszystko będzie dobrze. - Maud drugą ręką
objęła szczupłe ramiona matki. - Chodz, zrobię ci coś
do jedzenia.
- Nie. - Hannah potrząsnęła gwałtownie głową.
- Nie znoszÄ™ jej.
- Dlaczego? Debbie jest miła i bardzo cię kocha.
Hannah spojrzała na nią pustymi oczami, skrzyżo
wała ręce na piersi i zaczęła się miarowo kołysać.
Maud patrzyła na nią z sercem przepełnionym
smutkiem. Wiedziała, że matka znów pogrążyła się
w czarnej otchłani, w której przebywała przez więk
szość czasu. Pogładziła ją delikatnie po policzku
i powiedziała:
- Niedługo znów tu przyjdę. Kocham cię.
Maud poszła do kuchni, gdzie zastała krzątającą
siÄ™ Debbie.
- Wszystko w porzÄ…dku?
- Kołysze się jak dziecko. - Maud uśmiechnęła
siÄ™ ze smutkiem.
- Tak mi przykro.
- Mnie też. - Maud odchrząknęła. - Upewnij się,
że Pedro nie potraktował poważnie jej oskarżeń. Tak
na wszelki wypadek.
- Nie martw się tym. Wszystko załatwię.
Maud uścisnęła Debbie, wzięła torebkę i wyszła.
Ostre słońce pewnie by ją oślepiło, gdyby nie to, że
oczy miała pełne łez.
ROZDZIAA DWUNASTY
- Co powiedział Vince?
Marianne zatrzymała się w drzwiach do gabinetu
Holta.
- Chcesz, żebym zacytowała dokładnie, słowo
w słowo? Co on sobie wyobraża! Bezczelny typ.
- Zwietnie - mruknÄ…Å‚ Holt.
- Powiedział, że się zwalnia, ale to jeszcze nie
wszystko.
- Po twojej minie widzę, że wprost świetnie się
bawisz.
- Jasne. Kiedy wracasz do miasta, zawsze robi siÄ™
ciekawie. Nie ma czasu na nudę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
