Debra Webb ZakśÂadnicy
Harry Houdini Miracle Mongers And Their Methods
1057. DUO Celmer Michelle Erotyczne fajerwerki
Buechting Linda (Jamison Kelly) FaśÂszywa wróśźka
Pilcher Rosamunde Dziki tymianek
Higgins Jack Gra dla bohaterów
Falkensee Margarete von Noce BśÂćÂkitnego AniośÂa
Barbara Kosmowska Niebieski autobus
Jennifer L. Jordan Kristin Ashe Mystery 6 Selective Memory
Child Maureen SkśÂóceni kochankowie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
staruszku. Eric Deeds podrapał Rocco pod pyskiem.
Szczeniak miał uszy przyklejone do głowy i ogon między
nogami. Wyglądał na zawstydzonego, uciekał wzrokiem.
Znam ją. Bob zabrał psa z kolan Erica, przeniósł go
na swoje i podrapał go za uszami. Parę razy pomogła mi
przy Rocco.
Kiedy Bob niespodziewanie zabrał szczeniaka
Ericowi, ten spojrzał na niego, mrużąc oczy, jakby pytał:
Co to, kurwa, ma znaczyć? . Nadal się uśmiechał, ale nie
był to szeroki uśmiech, raczej zupełnie pozbawiony
radości. Uniósł brwi, co nadało jego oczom pełnego
zaskoczenia wyrazu, jakby nigdy nie spodziewały się
znalezć na jego twarzy. W tej chwili wyglądał na
człowieka skłonnego do okrucieństwa, człowieka, który
użalając się nad sobą, resztę świata ma w dupie.
Rocco? spytał.
Bob skinął głową. Rocco odkleił uszy od czaszki i
polizał go po nadgarstku.
Tak się nazywa. A ty jak na niego wołałeś?
Psie . Czasem sukinsynu .
Bob stracił na jakąś sekundę zdolność artykułowania
słów.
Jest mój powiedział w końcu.
Eric pokręcił głową.
Wziąłeś go ode mnie w leasing. Spojrzał na psa w
ramionach Boba. Termin upłynął.
Biłeś go.
Eric sięgnął do kieszeni koszuli. Wyjął papierosa i
włożył go do ust. Zapalił, zgasił zapałkę i rzucił ją na
kuchenny stół Boba.
Tu nie wolno palić.
Eric zmierzył Boba nieruchomym spojrzeniem i palił
dalej.
Ja go biłem?
Aha.
No i co z tego? Eric strzepnął popiół na podłogę.
Zabieram psa, Bob.
Bob wyprostował się, prezentując całą swoją
wysokość. Mocno przytulił Rocco, który zaczął się trochę
wiercić i lekko uszczypnął go zębami w wierzch ręki. Jeśli
sytuacja do tego dojrzeje, zdecydował Bob, staranuje Erica
Deedsa swoim ciałem, mierzącym metr dziewięćdziesiąt
wzrostu i ważącym ponad sto dwadzieścia kilo. Nie teraz,
tak zwyczajnie stojąc, ale gdyby Eric wyciągnął rękę po
Rocco& O, wtedy&
Eric uśmiechnął się do niego.
Wszedłeś w tryb bojowy, co? Usiądz. Serio.
Odchylił się na krześle i wydmuchnął dym w sufit.
Spytałem, czy znasz Nadię, bo ja ją znam. Od dzieciństwa
mieszkamy na tym samym osiedlu. Zmieszna rzecz z tymi
dzielnicami, można nie znać wielu osób, zwłaszcza jeśli
nie są w twoim wieku, ale z osiedla znasz wszystkich.
Spojrzał na Boba, który usiadł. Widziałem cię tamtej
nocy. Zrobiło mi się głupio, że mnie tak poniosło, no nie,
więc wróciłem sprawdzić, czy zwierzak naprawdę zdechł. I
zobaczyłem, jak go wyjmujesz z kubła i niesiesz na ganek
Nadii. Zabujałeś się w niej?
Naprawdę powinieneś już iść powiedział Bob.
Nie dziwiłbym się. Może to nie jakaś miss świata,
ale i nie kompletny pasztet. A ty też piękny nie jesteś, co
nie?
Bob wyjął z kieszeni komórkę i otworzył klapkę.
Dzwonię na policję.
Ależ proszę. Eric skinął głową. Zarejestrowałeś
go i tak dalej? Przepisy wymagają, żeby zarejestrować psa.
Co z chipem?
Co? spytał Bob.
Chip identyfikacyjny. Wszczepiają je psom. Jak
sierściuch ucieknie i ktoś przyniesie go do weterynarza, to
ten skanuje psa, sczytuje kod kreskowy i wysyła
wiadomość właścicielowi. A właściciel ma przy sobie taki
świstek, na którym jest numer chipu. O, taki. Eric wyjął z
portfela karteczkę i pokazał ją Bobowi. Widniał na niej kod
kreskowy i inne takie. Po chwili schował ją do portfela i
powiedział: Masz mojego psa, Bob.
Pies jest mój.
Eric spojrzał Bobowi w oczy i pokręcił głową.
Bob przeniósł Rocco przez kuchnię. Otwierając drzwi
klatki, czuł na plecach spojrzenie Erica Deedsa. Włożył
szczeniaka do klatki. Wyprostował się. Odwrócił się do
Erica i powiedział:
Wychodzimy.
Serio?
No.
Eric klepnął się w uda i wstał.
No to w takim razie wychodzimy.
Przeszli ciemnym korytarzem i znowu stanęli przed
drzwiami. Eric zauważył stojak z parasolem. Wyjął go i
spojrzał na Boba. Parę razy rozłożył i złożył parasol.
Biłeś go powiedział Bob, bo wciąż wydawało mu
się to istotnym szczegółem.
Ale powiem policji, że ty to robiłeś. Eric nadal
rozkładał i składał parasol przy cichym łopocie materiału.
Czego chcesz? spytał Bob.
Eric uśmiechnął się do niego nieznacznie, jakby
intymnie. Zciśle owinął parasol paskiem. Otworzył drzwi.
Wyjrzał na zewnątrz, a potem przeniósł spojrzenie na
Boba.
Teraz jest słonecznie, ale nigdy nie wiadomo.
Wyszedł na chodnik, odetchnął głęboko i ruszył przed
siebie pod bezchmurnym niebem, niosąc pod pachą
parasol.
Rozdział 8
Reguły i przykazania
Eric Deeds urodził się i wychował (jeśli można to tak
ująć) w East Buckingham, ale parę lat parę trudnych lat
spędził poza domem. Wrócił do niego nieco ponad rok [ Pobierz całość w formacie PDF ]
