Morgan_Rafaello_ _Daleko,_daleko_od_Rzymu
353. Morgan Raye Ĺťona z katalogu
Rachel Morgan 4 A Fistfull of Charms
Trylogia sycylijska 03 Nikomu ani sĹowa Agnello Hornby Simonetta
Jordan Penny Dynastia Leopardich 02 Zamek na Sycylii_2
Dorothy L.Sayers NieprzyjemnośÂć w klubie ''Bellona''
Anty teoria literatury ebook demo
Noel Alyson NieśÂmiertelni 02 BśÂćÂkitna godzina
Hawksley Elizabeth Szarada
Dziesieciu murzynkow Agatha Christie
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tak". Nie wiedziała, czego się po niej spodziewał, i czoła się tak, jakby miała nie tyle
wstąpić w związek małżeński, co wejść na pole minowe. Bardzo prawdopodobne, że jej
życie zmierzało ku katastrofie. Ale jedna rzecz w tym wszystkim była na pewno stupro-
centowo pozytywna - przyjazń. W ciągu ostatnich tygodni przeżyła z Giną i Danielą
wiele szalonych, beztroskich chwil. Pomagały jej wybrać suknię ślubną, razem układały
weselne menu. Daniela uwielbiała opowiadać anegdotki o rodzinie, a Fia, słuchając ich,
miała poczucie, że coraz lepiej zna Ferrarów. Przyjaciółki były przy niej, kiedy ich po-
trzebowała. Wierzyły w nią. %7łycie, w sumie, było naprawdę piękne. Mimo wszystko.
Kiedy wybiło południe, Fia, wsparta na ramieniu dumnie wyprostowanego Giu-
seppe, wchodziła po kamiennych schodkach starej nadmorskiej kaplicy, która pamiętała
jeszcze czasy sprzed waśni dwóch rodów zamieszkujących tutejszą ziemię. Legenda gło-
siła, że Baracchi i Ferrara zbudowali ją wspólnym wysiłkiem. Teraz, pod łukowo zwień-
L R
T
czonym sklepieniem, we wnętrzu, gdzie jasny kamień i światło słoneczne prowadziły po-
etycki, ponadczasowy dialog, Baracchi i Ferrara mieli wymienić przysięgę małżeńską.
On czekał na nią: wysoka, ciemna postać u stóp ołtarza przystrojonego bukietami
białych róż i smukłych gladiolusów w tej samej barwie. Ona szła ku niemu, jasna, świe-
tlista, z włosami splecionymi na skroniach w misterną koronę i spływającymi na plecy
ognistą burzą loków ujarzmionych szeroką wstążką w odcieniu matowego srebra. Taki
sam był kolor jej sukni - prostej, długiej do kostek i pozbawionej rękawów, uszytej ze
zwiewnego, prawie przezroczystego materiału mieniącego się haftem w zawiłe roślinne
wzory. Jej szare oczy zdawały się świecić własnym światłem.
Santo, olśniony, miał ochotę paść przed nią na kolana. I może by to zrobił, gdyby
nie pojawił się ksiądz, stary przyjaciel rodziny Ferrarów, gotów pobłogosławić młodą
parę. Fia dotarła przed ołtarz, eskortowana przez Danielę, Ginę i przybyłą w ostatniej
chwili Laurel, żonę Cristiana Ferrary. Santowi towarzyszył Cristiano oraz niebywale
przejęty Lucas, który zdołał wytrwać na swoim honorowym miejscu przez całe trzy mi-
nuty uroczystości. Potem, odprowadzony rozbawionymi spojrzeniami dorosłych, dołą-
czył do swoich kuzynek, żeby, wydając dzikie piski, biegać między ławkami.
Santo wypowiedział przysięgę małżeńską głosem mocnym jak spiż, nie spuszcza-
jąc oczu ze swojej panny młodej. Odpowiedziała mu dzwięcznie i pewnie. W duchu po-
wtarzała sobie, że biorą ślub z miłości - może nie żywili jej do siebie nawzajem, ale obo-
je kochali Lucasa. Wierzyła - musiała wierzyć - że ta miłość pomoże im przezwyciężyć
obcość i zbudować trwałą relację.
- Co Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela - ogłosił ksiądz uroczyście.
Fia spojrzała na pędzącego przez główną nawę Lucasa. Istotnie, ona i Santo byli
połączeni na zawsze w osobie tego małego chłopca. Zlub niczego nie zmieniał, potwier-
dzał tylko stan faktyczny.
Po ceremonii przyszła kolej na życzenia Starsza pani Ferrara przytuliła synową do
piersi.
- Nareszcie - powiedziała przez łzy. - Witaj w rodzinie, kochana.
Daniela wycałowała Fię w oba policzki, uważając, żeby nie zrujnować makijażu,
który własnoręcznie zrobiła jej dwie godziny wcześniej. Laurel krzepko uścisnęła jej
L R
T
dłoń, a Cristiano, wyraznie wzruszony, gratulował młodej parze wspaniałego syna. Nikt
nie patrzył na nią jak na podejrzaną parweniuszkę pochodzącą z marginesu. Przeciwnie.
Otoczono ją bezwarunkową miłością i akceptacją. Choć prowadziła tylko małą restaura-
cję, a nie międzynarodową sieć hoteli, w wielu oczach dostrzegała szacunek, a nawet
podziw.
To byłaby niewiarygodnie piękna chwila w jej życiu. Idealnie piękna - gdyby nie
jedna rzecz. Santo unikał jej wzroku. Odkąd wypowiedzieli przysięgę małżeńską, nie
spojrzał na nią ani razu. Nawet uroczysty pocałunek, który złożył na jej lekko rozchylo-
nych ustach, był chłodny. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
