Long Julie Anne Pennyroyal Green 06 Gra o markiza
Dunlop Barbara Gorący Romans 959 Gra pozorów
Forester Cecil Scott Powieści Hornblowerowskie 06 (cykl) Szczęśliwy Powrót
Higgins Jack Gra dla bohaterĂłw
477. Taylor Jennifer Iskra szczęścia
Cartland Barbara Powiedz tak Samanto
Norton_Andre_ _Gwiezdne_bezdroza
Christie Córka jest córkć…
Redfield James Dwunaste wtajemniczenie Godzina decyzji
Diana Palmer Long Tall Texans 35 Lawman
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
- Panie Trevain, pozwoli pan, że mu coś wyjaśnię.
Pomagam panu pod przymusem. Ariel ma na sobie
strój, który daje jej szansę wejść i wyjść z budynku
Admiralicji bez wzbudzania podejrzeń. Może jestem
na nią zły. Może chciałbym ją udusić. Ale kocham ją
jak siostrę i nie chcę, żeby została złapana. Idziemy?
Ku niezadowoleniu Nathana nie poczekał na nie
go. Co dziwne, Trevain wcale nie był na niego zły.
Wprost przeciwnie, poczuł do Reggiego coś na
kształt sympatii.
Budynek. Admiralicji stał przy Whitehall, tętniącej
życiem ulicy, po której obu stronach ciągnęły się rzę-
225
dy trzy- i czteropiętrowych domów. Ariel nigdy jesz
cze nie była w środku żadnego biura, za to często
oglądała je z zewnątrz, gdy ojciec zatrzymywał się
przy nich na chwilÄ™ w drodze na wieÅ›.
Serce zabiło jej mocniej, kiedy powóz przystanął.
Przy nieoznaczonych drzwiach pełniło służbę dwóch
strażników. Zaczęła się denerwować.
- Najpierw pójdziemy do archiwum - powiedział
Reggie. - Za mnÄ….
Archiwum. Zabrzmiało to bardzo oficjalnie. Pod
ekscytowana Ariel nie mogła usiedzieć na miejscu.
Gdy drzwi powozu otworzyły się, do środka wpadł
zapach błota, ścieków i spoconych koni. Zupełnie nie
zbita z tropu Ariel żwawo wyszła na zewnątrz. Na
than podążył za nią. Z drżeniem serca mijała strażni
ków, ale nikt ich na szczęście nie zatrzymał.
Wewnątrz wzdłuż wąskich korytarzy ciągnęły się
liczne drzwi. Powietrze było wilgotne i unosił się
w nim zapach dokumentów i mężczyzn. Nic dziwne
go - i jednych, i drugich było tu pod dostatkiem. Więk
szość oficerów tu zatrudnionych znajdowała się w bu
dynku, choć prawdopodobnie nie tylu co w czasie woj
ny. Ariel czuła się trochę speszona wśród mężczyzn
w błękitno-złotych marynarkach, mimo że przecież jej
własny ojciec był wysokim urzędnikiem Admiralicji.
Nikt nawet na nią nie spojrzał.
Trochę ją to irytowało. Chyba nie wyglądała aż tak
chłopięco? Zaraz jednak pomyślała, że powinna być
zadowolona, iż nie zwrócono na nią uwagi. Zaczęła
iść z większą pewnością siebie. W spodniach mogła
się cieszyć o wiele większą swobodą ruchów.
- Teraz skręcamy - poinstruował ich Reggie.
226
Skręcili w lewo w długi korytarz, po którego obu
stronach ciągnęły się rzędy pokoi. Potem weszli na
trzecie piętro budynku. Najwyrazniej nikomu nie
wydali się podejrzani - sekretarz, młody chłopiec
i oficer, chociaż większość mijających ich osób zer
kała z ciekawością na Nathana. Na pewno intryguje
ich blizna, pomyślała Ariel. Z nią wyglądał buńczucz
nie i groznie, jakby właśnie wrócił z wojny.
- Tutaj - powiedział Reggie, zatrzymując się przy
drzwiach.
Serce Ariel znów zaczęło bić w przyspieszonym
rytmie. Stali w długim korytarzu, po lewej stronie by
ły okna, po prawej rząd zamkniętych drzwi. Miejsce
to sprawiało wrażenie opustoszałego i rzadko uczęsz
czanego. W powietrzu unosiły się drobinki kurzu.
Szyb również dawno nie czyszczono. Reggie sięgnął
do jednej kieszeni, potem do drugiej.
- Niech to diabli wezmą, zapomniałem kluczy. -
Odwrócił się do Ariel i Trevaina. - Przyniosę drugi
komplet z biura. Poczekajcie na mnie. - Zrobił kilka
kroków, po czym zatrzymał się. - Nigdzie nie od
chodzcie. Jeśli ktoś was o coś zapyta, ty, Ariel, siedz
cicho. Pan niech powie, że czekacie na mnie.
Ariel przytaknęła, Nathan tylko skrzyżował ra
miona na piersi. Reggie patrzył na niego ostrzegaw
czo dłuższą chwilę, po czym odwrócił się na pięcie
i odszedł, stukając obcasami.
- Powinniśmy z nim pójść - powiedział Trevain.
- Nie - zaprotestowała Ariel i położyła mu dłoń na
ramieniu. - On zaraz wróci.
Nathan spojrzał na jej rękę. Opuściła ją niechętnie.
Nagle poczuła się onieśmielona. Nie wiedziała, czy
227
sprawiło to miejsce, w którym się znalazła, czy też
wyraz twarzy jej towarzysza. Wyglądał teraz na
okrutnego żołnierza. Ani śladu nie pozostało po ko [ Pobierz całość w formacie PDF ]
