McMahon Barbara Romans z szejkiem 07 Spotkanie na pustyni
Krzysztonâ_Barbara_ _Kapitan_Derko_ _Czlowiek_w_czarnym_kapeluszu
01. Bretton Barbara Blaski i cienie Hollywood Tylko ty
Dunlop Barbara GorÄ cy Romans 959 Gra pozorĂłw
Barbara RybaĹtowska Bez poĹźegnania 02 SzkoĹa pod baobabem
McMinn Suzanne Powiesc sentymentalna 06 Milosna pulapka
89c51rcx
Moody Raymond & Perry Paul Kto sić śÂmieje ostatni
Balogh Mary Ostatni walc
Doyle Arthur Conan Tajemnica zśÂotego Pince nez
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Kiedy mówiłam, w oczach stanęły mi łzy. Teraz spływały
po policzkach, lecz sądziłam, że Dawid nie zauważy ich w
ciemnościach. Chociaż próbowałam temu zapobiec, mój głos
drżał i łamał się.
- Mam ci wiele do powiedzenia, Samanto - odezwał się w
końcu Dawid - ale jest już bardzo pózno i powinnaś zasnąć.
Chciałam zaprotestować, lecz on mówił dalej:
- Zbyt wiele przeszłaś dzisiejszego wieczoru. Rozumiem,
że bardzo cię zaskoczyło spotkanie ze mną i że rozstroił cię
nerwowo włamywacz. Nie powinno się to powtórzyć. Jestem
teraz z tobą i nikt nie może cię skrzywdzić. Chcę, żebyś
zamknęła oczy i spróbowała zasnąć.
Mówił prawie pieszczotliwie, jak do dziecka. Następnie
dodał:
- Jutro będę miał ci do opowiedzenia mnóstwo rzeczy.
Chciałbym też ci coś pokazać.
- Pokazać? - zapytałam.
- Tak, na wsi - odparł.
- A co ze studiem?
- Załatwię wszystko z Bariatynskim - odpowiedział.
- Nie będzie zachwycony, że biorę dzień urlopu -
stwierdziłam. - Nie było mnie bardzo długo i ma teraz dla
mnie mnóstwo pracy.
- Sądzę, że zrozumie, kiedy mu wyjaśnię - rzekł Dawid.
Miałam co do tego wątpliwości, wiedząc, w jaką furię
potrafi wpaść Giles, kiedy ma specjalne zamówienia, a któraś
z nas nie przychodzi do pracy. Nagle opanowało mnie wielkie
zmęczenie.
Przypuszczam, że Dawid miał rację. Po przeżyciach i
trudach dzisiejszego dnia oczy nagle same zaczęły mi się
zamykać,
- Podaj mi rękę - rzekł, a ja posłusznie wyciągnęłam ją w
ciemności.
Schwycił ją i podniósł do ust.
- Dobranoc, kochana moja - powiedział czule. Poczułam
nagły dreszcz, który zawsze wywoływał jedynie Dawid. Tego
właśnie brakowało mi, kiedy całował mnie Wiktor. Nie
potrafił mi tego dać żaden inny mężczyzna! Zcisnęłam go
instynktownie za rękę. Znów pocałował moją dłoń, a pózniej
celowo ułożył ją przede mną na. pościeli.
- Zaśnij - powtórzył.
Ku swojemu zdziwieniu byłam mu posłuszna, chociaż
chciałam jeszcze przemyśleć tak wiele spraw...
Refleksja 23
Obudziłam się z wrażeniem, że Dawid jedynie mi się
przyśnił, lecz po chwili usłyszałam plusk lecącej z kranu
wody. Przez chwilę myślałam, że jestem gdzieś nad rzeką.
Pózniej uświadomiłam sobie, że ktoś się kąpie, i zrozumiałam,
że to Dawid.
A zatem to, co wydarzyło się w nocy, jest prawdą! On
rzeczywiście odwiózł mnie do domu, a ponieważ byłam
przerażona po ataku włamywacza, przespał noc w moim
łóżku! Wydawało się to nieprawdopodobne! Odwróciłam
głowę, by się rozejrzeć, i ujrzałam wgniecenie na poduszce
oraz odrzuconą w nieładzie kołdrę. Jego smoking leżał na
krześle, a buty stały obok na podłodze. Kiedy próbowałam
przypomnieć sobie dokładnie, co powiedział, wyszedł z
łazienki.
- Masz najmniejszą wannę na świecie - rzekł. - Przez
chwilę myślałem, że będziesz musiała wzywać hydraulika,
żeby mnie z niej wyciągnął!
- Dla mnie wystarczy - uśmiechnęłam się.
- Dlatego właśnie napełniam ją dla ciebie wodą - rzekł
powoli. - Pospiesz się, Samanto, mamy przed sobą daleką
drogę.
Uśmiechnął się do mnie.
- Zlicznie wyglądasz o poranku - powiedział i dodał: -
Gdy będziesz się ubierać, zatelefonuję do kilku osób. Muszę
załatwić mnóstwo spraw. A co ze śniadaniem? Widzę, że
masz kilka jajek.
- Lubisz jajecznicę? - zapytałam.
- Nie jestem wybredny - odparł, po czym wyszedł do
bawialni, zamykając za sobą drzwi.
Wyskoczyłam z łóżka, wykąpałam się i zaczęłam się
ubierać. Jednocześnie wstawiłam wodę na kawę, a kiedy już
nałożyłam na siebie zielony kostium w stylu Chanel, który
udało mi się wyjątkowo tanio kupić po powrocie do Londynu,
zaczęłam smażyć jajka. Pamiętałam, że Dawid ma spory
apetyt, a ja na szczęście zrobiłam duże zakupy, które miały mi
starczyć do końca tygodnia. Zrobiłam tosty, położyłam masło
i dżem na tacy i zaniosłam wszystko do bawialni.
Dawid właśnie odkładał słuchawkę i zauważyłam, że
krzesła były poustawiane, a część dekoracyjnych
przedmiotów, które włamywacz postrącał z gzymsu nad
kominkiem, powróciła na swoje miejsce. Zawsze zastanawiam
się nad tym, dlaczego niektórzy ludzie z upodobaniem niszczą
piękno. Jest w tym coś przerażającego i destruktywnego jak w
wyrywaniu motylowi skrzydeł. A może motywem ich
działania jest bunt lub zazdrość o to, że inni posiadają coś
więcej.
Zwykle jadam swoje posiłki w bawialni, na małym
rozkładanym stoliku. Dawid rozłożył go, a ja wyjaśniłam mu,
gdzie znalezć obrus, i postawiłam tacę. Wróciłam po kawę i
zasiedliśmy do wspólnego śniadania niczym para starych
małżonków. W bawialni był bałagan, ale i tak wyglądało tu
dużo lepiej niż bezpośrednio po włamaniu.
- Czy wezmiesz jakieś rzeczy na noc? - zapytał Dawid. - [ Pobierz całość w formacie PDF ]
